42 vjet është një moment historik i rëndësishëm në jetën e çdo individi. Një moshë për t’u festuar, për t’u nderuar, për t’u kujtuar. Nuk është një moshë si të tjerat. Edhe pse është e vërtetë që çdo moshë është e ndryshme dhe mbart me vete përvoja, vetëdije dhe histori që i përkasin vetëm asaj moshore, 42 vjet përfaqësojnë një derë të vërtetë. Studimet e biologjisë na tregojnë se çdo 7 vjet të gjitha qelizat tona rinovohen plotësisht dhe studimi i biografisë sipas antropozofisë flet për zhvillimin shtatëvjeçar, fazat shtatëvjeçare brenda të cilave individi bën përvoja të veçanta për t’u përgatitur për fazën tjetër.
Nga Orjona TRESA, gazetare
Duke ndjekur këto qasje interesante kuptojmë se mosha 42-vjeçare nuk është asgjë më shumë se fillimi i shtatë viteve tona të shtata, të konsideruara si periudha e pjekurisë së plotë njerëzore.
Ç’NDODH KUR JE 42 VJEÇ?
Në këtë moshë, gjithçka që është mësuar në shtatë vitet e mëparshme mund të bëhet fryt. Shpesh burrat fillojnë të ndërtojnë një shtëpi, gratë gjejnë rrugën e vetëpërmbushjes. Pas kaq shumë kërkimesh, studimesh, përfshirjesh, është koha të korrni gjithçka që është mbjellë dhe të ndaloni e të shijoni të korrat e mira që do të vijnë. Në këtë moshë, mund të ndodhin ndryshime rrënjësore, si ato afektive, ashtu edhe ato profesionale. Mund të lindin kriza, të ndodhin transferime, shqetësime të veçanta të brendshme. Ajo që fillon të ndryshojë dukshëm është trupi. Nëse nuk janë vërejtur ndryshime të veçanta para moshës 40 vjeç, kur të arrijmë moshën 42 vjeç, masa e muskujve, lëkura, madje edhe karakteristikat e flokëve, ndryshojnë. Ekziston një transformim i vërtetë. I jashtëm dhe i brendshëm për njeriun.
MOSHA E VENDIMMARRJES
Mund ta quajmë moshën 42-vjeçare si moshën e vendimit. Kush duam të jemi? Çfarë duam të bëjmë? Këto janë pyetjet që presin një përgjigje. Nuk mund të shkojmë përtej këtyre viteve për të vepruar për atë që jemi. Sigurisht, edhe pas kësaj moshe mund të bëjmë ndryshime, t’i bëjmë vetes pyetje të reja, të marrim parasysh përsëri ëndrrat dhe dëshirat. Por 42 vjeç është koha ideale për t’ia filluar me këmbën e djathtë, për të marrë më në fund një vlerësim të situatës, për të mbledhur të gjitha forcat dhe për t’i drejtuar ato drejt asaj thirrjeje shpirtërore, e cila na tërheq në vetvete në një mënyrë mbizotëruese. Ky prag është shumë i ngjashëm me pragun e adoleshencës. Në këtë periudhë të jetës, përballemi me vendimet që duhen marrë, bëjmë miqësi të reja, interesa të fjetura zgjohen, ndiejmë si atëherë një frymë rebelimi që prek brenda nesh, ndiejmë hutim, pasiguri, paqëndrueshmëri. Është sikur të na hapeshin sy të rinj: kësaj here më të vetëdijshëm, më të pjekur. Sëmundjet fizike të së kaluarës kthehen, frika që besohet se është kapërcyer ose trupi ynë mund të sjellë simptoma krejtësisht të reja. Gjithçka është në lëvizje. Gjithçka flet me ne. 42 vjet gjithashtu përfaqësojnë një pikë kthese. Jemi pak a shumë në gjysmën e jetës sonë. E gjejmë veten duke bërë një analizë të asaj që kemi provuar, duke u marrë me dëshirat tona të përmbushura dhe ato që akoma duhet të realizohen. Është ende koha për të krijuar. Në të vërtetë, kjo është koha e duhur për t’u udhëhequr nga instinkti, fantazia, imagjinata. Tani mund t’i ndjekim me mençuri këta mësues të brendshëm tanët, jo si në adoleshencë, kur nuk kishim ende frenat e jetës sonë të brendshme. Dridhjet e adoleshencës sonë tani po kthehen dhe mund t’i kanalizojmë ato për të bërë realitet ëndrrat dhe planet tona. Në moshën 42-vjeçare ne e njohim mjaft mirë njëri-tjetrin dhe mund ta perceptojmë gjallërisht misionin tonë në këtë tokë. Dhe ndiqeni atë! Gjithçka që ka ndodhur më parë ka qenë një përgatitje për këtë moment. Të gjitha vështirësitë, ndryshimet e brendshme dhe të jashtme ndaj nesh, ngjarjet, të gjitha krizat, gëzimet dhe dramat janë stërvitur që tani mund të hedhin dritë në errësirën e ndjerë për kaq gjatë. Tani është koha për të zgjedhur dritën, për të vendosur, për të marrë rreziqe.
42 VJEÇ, DERA E REALIZIMIT
Përpara moshës 42 vjeç zakonisht perceptojmë një turbulencë të brendshme, kërkojmë diçka që nuk dimë ta përcaktojmë, na tërheqin rrugët e rritjes personale për të kuptuar veten më mirë, gjithmonë ndihemi të papërshtatshëm. Këto vite janë parathënia e kësaj dere. Ajo që vendosim të bëjmë në këtë moshë është drita që do të ndriçojë pjesën tjetër të jetës. Galileo Galilei pa yjet për herë të parë në moshën 42-vjeçare. Rosa Parks në moshën 41-vjeçare refuzoi t’i lejonte vendin e saj në autobus një personi të bardhë, duke filluar lëvizjen për të drejtat civile për Afrikano-Amerikanët. Por edhe shumë njerëz të zakonshëm përreth nesh, nëse e mendojmë, kanë marrë pjesë në ndryshime të rëndësishme në këtë moshë. Është një valë që vjen në këtë periudhë të jetës sonë, një valë për t’u kapur dhe për të mos u humbur.
Përgatiti: Orjona TRESA | Botuar në Revistën “Psikologjia”, Nr. 167
