Ndezja e dritave në kohën e iftarit ka një kuptim të thellë simbolik dhe kulturor, i cili tejkalon vetë ritualin e ndriçimit. Pas një dite të gjatë agjërimi, momenti i iftarit shënon kthesën nga errësira në dritë, duke reflektuar transformimin e brendshëm që ndjek periudha e Ramazanit.
Ky akt ritual njihet si një shenjë e falënderimit dhe mirënjohjes për bekimet hyjnore. Drita që ndizet në shtëpi dhe komunitet simbolizon shpresën dhe dritën shpirtërore që mbulon jetën e besimtarëve, duke sjellë ngrohtësi, unitet dhe gëzim mes familjeve dhe fqinjëve. Kjo traditë përforcohet nga momenti kur familjet mblidhen për të ndarë vaktin e iftarit, duke krijuar një atmosferë të përbashkët ku çdo dritë simbolizon edhe një premtim për një ditë të re, të ndritur dhe plot bekime.
Përveç aspektit simbolik, ndjenja e dritave të ndezuara përfaqëson edhe përfundimin e një dite sfiduese të agjërimit dhe fillimin e një kohe relaksi dhe shërimi – si fizikisht ashtu edhe shpirtërisht. Kjo traditë është një kujtesë e vazhdueshme se në çdo errësirë gjithmonë ka një dritë shprese, e cila sjell paqe dhe qetësi në zemrat e besimtarëve.
Në këtë mënyrë, ndezja e dritave në kohën e iftarit nuk është vetëm një veprim praktik, por një mesazh i fuqishëm për bashkimin, përmirësimin e vetëdijes dhe për ndërtimin e një komuniteti të ngrohtë dhe solidar.
