1. Tërë jetën kundër UDB-ës dhe në fund PDK përfundon në duar të Enver Hoxhajt që me Libër e ka mohuar gjenocidin e Serbisë në Kosovë.
Shfarosjen e familjeve shqiptare nga shteti serb, Enver Hoxhaj e sheh veç si një ‘përpjekje për shfarosje’.
Familjet shqiptare janë shuar dhe kanë vdekur, por vdekjen e tyre Enveri e sheh veç si ‘përpjekje’ për të vdekur, ‘përpjekje’ për t’u vrarë.
2. Hashim Thaçi e ka ditur se Enver Hoxhaj ka thënë: ‘Nëse fiton UÇK unë do të kërkoj azil në Serbi’, por e ka mirëkuptuar.
Hashim Thaçi e ka pasur zanat, t’i mbajë arniqtë afër vetes dhe mendja e tij t’i ‘zbus’ me fjalë.
Me alkiminë e tij ka pasur aq shumë sukses sa që ka përfunduar në burg.
Të gjithë, pa përjashtim e kanë shfrytëzuar për pare, ia kanë bërë rrafsh dhe e kanë mashtruar.
Sepse mllefi i kundërshtarëve të tij ishte i vërtetë, ishte mllef i njëmend.
Ata nuk e urrenin Hashim Thaçin pse e lakmonin.
I huaji i joti s’bëhet.
Dhe njerëzit nuk të falin.
Të rren gjithkush që të thotë ‘Ta kam falur’.
Zemra nuk fal.
Pra, Hashim Thaçi vazhdimisht ka bërë alkimi. Ka
besuar në ‘zbutjen e armiqve’.
Anipse prej se ekziston njerëzimi kurrë ‘askush’ nuk është zbutur.
Ka humbur shumë kohë kot.
Ka punuar me përkushtim të krisur për ‘shndërrimin’ e armiqve të tij privat – në miq.
E ka marrë me t’mirë Enver Hoxhajn (e ka pokojit) se gjynah, Enveri i ndjeshëm, tejer fragjil dhe romantik, e ka pas’ mërzi luftën, se lufta e keqe, është e papranueshme për dashnorët e jetës.
Hashim Thaçi i ka qëndruar pranë Enverit derisa e ka shëruar nga frika prej UÇK-së.
Pasi komandantët e kanë trajtuar me dashuri, Enveri e ka pranuar ekzistencën e UÇK-së,
e ka pranuar çlirimin e Kosovës,
është pajtuar me shpalljen e pavarësisë së Kosovës, ka pranuar të jetojë në Kosovë dhe përfundimisht ka hequr dorë nga azili në Serbi.
Nuk i kanë bërtitur pse e ka mohuar gjenocidin serb me Libër, nashtë, e kanë lejuar të shprehet lirisht kundër Kosovës.
3. Se edhe Solanës i ka ndodhur njësoj si Enver Hoxhajt.
Pasi e ka shkruar librin ’50-të arsye për t’i thënë Jo NATO-s’, Solana u bë shef i NATO-s.
Se kështu ndodh gjithmonë, çfarë e ke më së shumti mërzi – ta çon Zoti.
4. Paskan qenë 4 paradokse (të më falni).
Tash kur shefat e PDK-së gjenden në burg me dyshimin për krime masive kundër ‘bashkëpunëtorëve të armikut’, Enveri e ka në dorë partinë.
Ku ka paradoks më të madh se ky!
Është edhe mallkim.
PDK po shkatërrohet nga ata që e mohuan.
E ata që e ndërtuan gjuajnë me alltia në drejtim të qiellit dhe me vezë në drejtim të Albinit.
Kushdo që gjuan në drejtim të qiellit, e gjuan Zotin dhe engjëjt, prandaj kurrë s’bëhen rehat.
Ti mbyte veten për dashuri ndaj Drenicës, mbasi kaq shumë t’u ka bë merak.
Thashë, asaj që më së shumti i frikësohesh-të ndodh!
PDK jashtëzakonisht është frikësuar nga armiqtë, dhe në fund vullnetarisht ka përfunduar në duar të tyre.
P.S. Kurrë nuk u tregoj se prej çkahit tutem unë!
Se, sado e pabesueshme që tingëllon, por edhe unë tutem, edhe unë e kam një frikë që e ruaj veç për vete 😂🤦♀️.
As ju mos gaboni m’i tregu’ ‘kujt.
Fundin e barkut mos ia tregoni askujt.
Hiç, njeriut të gjallë.
S’ka gabim më i madh sesa t’ia tregosh insanit ‘thembrën e Akilit’, se pastaj na dëgjon Zoti e për inat na bën të dashurohemi në frikën tonë më të madhe.
(127- e vetmja rrugëdalje)
