Trishtimi i një babai të harruar: Kur dashuria mbetet, por kujtimet zbehen
Ndërsa mbush 89 vjeç, ai është ulur vetëm në një shtëpi pleqsh, me një pjatë makaronash përpara. Nuk e di kush i ka gatuar dhe nuk e di nëse dikush do ta kujtojë ditëlindjen e tij. Për vite me radhë, ai ishte burimi i ngrohtësisë, sakrificës dhe dashurisë për fëmijët e tij, por sot ai ndodhet i vetëm, i harruar nga ata që dikur ishin bota e tij.
Tre fëmijë ka, por nuk i ka parë prej shumë kohësh. E sollën në këtë vend duke thënë se ishte për të mirën e tij, por ndërsa ditët kalojnë, telefoni mbetet i heshtur. Asnjë telefonatë, asnjë vizitë. A është kjo e ardhmja e një babai? A është ky shpërblimi i një jete të kaluar duke dhënë gjithçka për fëmijët?
Ai nuk është i zemëruar—thjesht i trishtuar. Trishtimi nuk vjen nga fakti se ndodhet larg, por nga ndjenja e braktisjes. Pavarësisht sa shumë kohë ka kaluar, ai nuk ka reshtur kurrë së dashuri fëmijët e tij. Nuk kërkon shumë—vetëm një përqafim, një fjalë të ngrohtë, një “Gëzuar Ditëlindjen, Baba”. Një shenjë që tregon se ende kujtohet, se ende ka një vend në zemrat e atyre që dikur mbante në krahë.
Në këtë moshë, jeton me kujtime dhe shpresë. Por sot, shpresa e tij është që ky mesazh të arrijë tek ata që kanë harruar rëndësinë e dashurisë dhe familjes—përpara se të jetë tepër vonë.
Për të gjithë baballarët dhe gjyshërit e lënë vetëm, ju jeni të dashur—edhe kur ndonjëherë askush nuk e thotë. Mos i lini prindërit tuaj të ndihen të harruar, sepse një ditë, ndoshta do të jeni në vendin e tyre. Një telefonatë, një vizitë, një fjalë e ngrohtë mund të bëjë diferencën midis një dite të trishtë dhe një dite me dritë për ta.
