Shumë kohë përpara se video-thirrjet e sotme të bëheshin pjesë e jetës së përditshme, videotelefonat ishin pjesë e fanta-shkencës, pajisje futuriste të imagjinuara në filma, revista dhe në mendjet e vizionarëve teknologjikë.
Mundësia për të parë dhe për të folur me dikë në kohë reale, në distanca të gjera, dikur jepte një ndjesi fantazie. Por, pas lehtësisë së përditshme të video-chatit modern fshihet një histori interesante, shpesh frustruese, eksperimentesh të dështuara, inovacionesh të guximshme dhe ambiciesh të palodhura.
Koncepti i videotelefonisë, komunikimit vizual dhe verbal përmes një pajisjeje të vetme, daton që nga fundi i shekullit të 19-të. Si në Evropë ashtu edhe në Shtetet e Bashkuara, shpikësit luajtën me idenë në vitet 1870. Megjithatë, teknologjia themelore e nevojshme për ta bërë atë të funksionojë nuk është materializuar për dekada të tëra.
Vetëm me ardhjen e televizionit dhe përmirësimet në sistemet analoge, format më të hershme të komunikimit me video u bënë teknikisht të mundshme. Deri në vitet 1930, Gjermania kishte krijuar tashmë një rrjet funksional videotelefonik nën Reichspost, duke lidhur Berlinin me qytete të tjera duke përdorur kabllo koaksiale.
Këto sisteme të hershme ishin në thelb lidhje televizive me qark të mbyllur dypalëshe – të rënda, të kufizuara dhe të shtrenjta. Megjithatë, ata treguan se ëndrra e komunikimit ballë për ballë nëpër qytete është e arritshme. Momenti u rrit në fund të viteve 1920 dhe 1930 falë inovatorëve si John Logie Baird në Mbretërinë e Bashkuar dhe Bell Labs në SHBA. Këta pionierë besonin se videotelefonët mund të ishin evolucioni i ardhshëm i komunikimit me zë.
Dobia e videotelefonisë u zgjerua në mesin e shekullit të 20-të. NASA përdori lidhje video gjatë misioneve të saj të hershme hapësinore me pilot, duke transmetuar pamje nëpërmjet sinjaleve UHF ose VHF. Organizatat e lajmeve filluan gjithashtu të përdorin teknologji të ngjashme, duke u mbështetur në njësi satelitore mobile në kamionë — ose, më vonë, në videotelefona satelitorë portativë — për raportime të drejtpërdrejta nga terreni.
Këto zbatime të hershme vërtetuan se komunikimi me video mund të ishte praktik, madje i nevojshëm, në kontekste të caktuara. Deri në vitet 1980, po ndërmerreshin hapa të vërtetë drejt qëndrueshmërisë tregtare.
Në vitin 1984, kompania Concept Communication zhvilloi një qark të shtypur për kompjuterët personalë që përmirësoi ndjeshëm performancën e videos, duke dyfishuar shpejtësinë e kuadrove nga 15 në 30 kuadro për sekondë. Inovacioni uli koston e një sistemi funksional videofonik nga 100,000 dollarë në 12,000 dollarë.
Gjatë viteve ’80 dhe ’90, teknologjia e videokonferencave vazhdoi të evoluonte – megjithëse ngadalë. Sistemet mbetën të shtrenjta dhe shpesh kërkonin pajisje dhe softuer të personalizuar. Por me kalimin e kohës, standardet janë shfaqur në të gjithë industrinë, duke hapur derën për akses më të gjerë.
Ajo që dikur ishte një kuriozitet i teknologjisë së lartë për korporatat dhe qeveritë, gradualisht është bërë e arritshme për konsumatorët e përditshëm.
