Në jetën e përditshme, shpesh i marrim të zakonshme gjërat më të shenjta. Ndër zhurmat e ditës, stresin, mërzitjen apo nervozizmin, ndonjëherë lëndojmë pa qëllim ata që na duan më shumë. E pikërisht atëherë, kur duhet të na kthejnë shpinën, ata na afrohen edhe më shumë. Sepse dashuria e tyre nuk ka kushte. Nuk ka egërsi. Ka vetëm praninë e heshtur që të mban në këmbë. Dhe në krye të kësaj dashurie, qëndron ajo – nëna.
E lëndova nënën… dhe ajo qau.
Por të nesërmen u zgjua e para, më përgatiti mëngjesin, dhe teksa po dilja nga shtëpia – më përcolli me lutje…
Atë ditë kuptova:
Dashuria e vërtetë nuk bërtet.
Nuk largohet. Nuk hakmerret.
Dashuria e vërtetë quhet: Nënë
Nëse e ke gjallë – shko, puthi dorën… puthi ballin…
E nëse s’e ke më – ngrije duart dhe lute Zotin për të me lot në sy.
Nuk jemi gjithmonë fëmijë të përsosur, por nënat janë gjithmonë të përsosura në dashurinë e tyre. Ajo dashuri është bekim që nuk përsëritet. Është burim pa fund faljeje, përkujdesjeje dhe lutjeje. Prandaj, nëse e ke ende në jetë – mos e shtyj asnjë përqafim. Asnjë fjalë të mirë. Asnjë “të dua”.
Sepse nëna nuk pret. Ajo jep. Dhe gjithmonë heshtur.
