Xhevat Qerimit 

Nuk mundem me t´i shpalua

bamët e tua me fjalë!

Unë rrënoj prej shpirtit tanë,

sa kisha dashtë

me ta dhanë frymën teme.

në sytë tu kam pa lirinë

prandaj m´ka pëlqye

mej pushua sytë n ‘ty.

mos ma vëni veshin mua,

anamoravës i thamë,

por unë jam tujë me nigua zonin tanë.

kur kam ndez shijen teme n ‘ty

jam kallë n ‘veti.

Sa jam mundua

me mbjellë bamët tua

n ‘arën Arbënore për fitore.

N ‘kalanë e shpirtit tanë

strehohen Arbënor t ‘rrem

mua m´i vrasin

mërzi e dashninë për ty?

Mërzi e dashni

i kam ndry n ‘veti!

A muj me t´i var

manatë e mia n´ty,

se krenaria për ty

m´ka burgua!

Manatë tua i kam var

n´ball t ‘oxhakut

pa blozë e pa tym

për një trim.

A muj me mbjellë

për t ‘gjallë temë

një grusht kujtimi për rinin tate! 

E di,

nuk mundesh me ma thye

dhimbjen e shpirtit,

Shpirtin merrma n ‘rrem,

dhimbjen s´ta jap

për t ‘gjallë temë.

Nën pragun e qiellit,

ku dielli acarin han

pas mjegullës t’ zezë të vranë.

Dora qe thuri lakun për ty,

merr famë

pas emrit me nam.

un po lëshoj rrënje

buzë t ‘Drinit bardhë,

këngën e zogjve ma lan var

e zani n´anamoravë ka me ardh.

Kur agimi i kuq

vjen me noj pranverë

mua me gjen n ‘filiz t ‘shelgut,

kërrusen mbi dri,

tujë me than një fjalë për ty,

Xhevat Qerimi…Lavdi.

08.11.22, bavari

m.m

Related Posts